Een relaas van twijfel over een mogelijke deelname, van afzien en genieten. Een relaas van de Gianni Mottigaards, verwijzend naar de fiets van de vroegere wegkapitein, van het merk Gianni Motta. Variant op de naam als ze deelnemen aan die andere topkoers in de Alpen: Gianni Marmottigaards.
Het verhaal van de Ötztaler Radmarathon begint altijd in februari. Opnieuw overleg binnen ons fietsgroepje ‘de Gianni Mottigaards ’: gaan we ons nog eens inschrijven voor de loting? Euh… ja, uiteraard! Want dat is de eerste hindernis die we over moeten: mogen meedoen.
Sinds de eerste deelname in 2009 schreven we jaarlijks in maar deelnemen konden we enkel in 2012, 2013 en ja, nu terug: 2017. Voorafgaand al eens gepolst bij Heidi van het social media team en inderdaad; als je jaarlijks blijft inschrijven, ben je er de 4e keer zeker bij.
Een combinatie van opluchting en al beginnende stress komt op ons neer en bij mezelf alvast het voornemen om toch eens eindelijk iets meer training in en gewicht af te bouwen deze editie. In de legendarische editie van 2013 (regen, kou, onvoldoende voorbereid en 2 lekke banden) was uitrijden dan wel gelukt maar echt genieten was er toen niet meer bij. Tenzij je rekening houdt met het achteraf op café levendig beschrijven van hoe heroïsch die tocht was.
Nu ja, het moet zijn dat het toch resultaat heeft gehad want het vaste drietal van onze groep zal deze editie uitgebreid worden met 2 extra talenten. Ze zijn in de loophole gesprongen om te kunnen meedoen bij hun eerste poging: in een tweede loting zijn er starttickets te krijgen als je ze in een combi boekt met een hotelverblijf in de buurt. Nadeel is dat je dan waarschijnlijk iets verder van startplaats Sölden belandt; voordeel is dat je kan meedoen.
Ondertussen al verschillende alinea’s over hoe blij we zijn dat we mogen fietsen daar. Nochtans: 238km en 5500 hoogtemeters, niet voor iedereen klinkt dit even uitnodigend. Maar net daarom is het ook een fantastische uitdaging. En het is van alle cyclosportieven die we elders al deden, gewoon de plezantste en best georganiseerde: volledig verkeersvrij over het hele parcours, meestal goed wegdek, schitterende bevoorrading, overal enthousiaste mensen langs de kant die elke deelnemer aanmoedigen, fantastische landschappen,… Kortom, we zijn fan!
En daar stonden we dus opnieuw die 27e augustus , om 6u45 aan de start. Schemerdonker maar al veel volk op pad. Heel Sölden lijkt al wakker om de start mee te maken. Het startschot weerklinkt en na een kwartier aanschuiven overschrijden we ook de startlijn. Niet getreurd: de tijdsregistratie start pas als je met je chip over de startlijn rijdt.
Op het thuisfront nog niemand wakker op dit uur maar ze zullen het toch ook allemaal goed kunnen volgen wanneer we een van de controlepunten passeren: in real time via internet, sms en nu zelfs met de app.
De eerste 30km lopen lichtjes bergaf van Sölden naar Ötz. De gemiddelde snelheid op de fietscomputer loopt steeds op: ik kan me rustig in de groep laten meedrijven zonder inspanning. Nu en dan wel een enkeling of klein groepje die nóg sneller gaan maar ik besluit me niet gek te laten maken. Mijn diesel moet nog warm draaien; het wordt een lange dag..
In een aangename ochtendzon komen we al snel aan de voet van de eerste klim: de Kühtai. Regenjasjes gaan uit, de kleine versnelling wordt bovengehaald. Zeker de eerste 3-4 km lopen stevig op: ik blijf in spaarmodus.
Na die eerste steilere kilometers wordt de klim minder zwaar, soms hier en daar een bijna vlak stuk. Wel een mooie klim, je rijdt constant in de bossen en overwint in 18km ongeveer 1200 hoogtemeters. Naar het einde toe komen er terug wat zwaardere stukken: zelfs even tot 18%. Je komt ook in een opener landschap met hier en daar een klein bergmeer.
De top komt in zicht: we komen in het skistation: ook hier weer heel veel volk langs de kant. De ‘hop, hop’ en ‘Super’ in een sappig Duits hoor je constant. Op het laatste stuk raak ik aan de praat met een jonge Engelsman. Het is zijn eerste deelname en hij vraagt zich af of hij wel snel genoeg onderweg is. Ik stel hem gerust en zeg hem dat hij later nog ruim de tijd heeft om stil te vallen en dat hij gewoon eigen tempo moet zoeken en niet te snel mag forceren.
Die wijze raad indachtig, ben ik blij om de top te ronden. Het is iets na 9 en en wat fris op 2000m dus na een snelle bevoorrading trek ik mijn regenjasje aan stort me in de afdeling naar Innsbruck.
Buiten hier en daar een veerooster en een tunnel waar je extra moet opletten is dit vooral een heel toffe afdaling: de bochten zijn goed in te schatten en je kan zonder risico toch plezant sjezen. Eens beneden is er het enige vlakke stuk van de dag: ik nestel me in een groep en na 90km komen we in de rand van Innsbruck; klaar voor de tweede helling van de dag: de Brennerpas.
Dit is een speciale: lang met zijn ruim 32km maar enkel naar het einde toe iets steilere stukken. Voor de rest echt het typevoorbeeld van een loper. Vrijwel steeds een brede weg en heel lage klimpercentages. En toch ook verraderlijk. Ik had me voorgenomen vooraf om me in de hele klim in een goede groep te zetten en me zo te laten meedrijven. Het lukt me echter niet om een groep te vinden waar ik mijn gekozen tempo kan rijden. Ik rijd groepen voorbij en wordt ook ingehaald maar fiets grote stukken van de klim alleen, meewarig terugdenkend aan de notoire Jurgen Ründ die me in 2012 samen met zo’n 50 anderen onbaatzuchtig naar boven leidde.
Ik besluit er me niet al te veel van aan te trekken en houd mijn eigen ritme waarmee ik rond de middag op de top kom. De kilometerteller zegt 130km; nog een goeie 100 en we zijn er zeg ik tegen mezelf; goed wetende dat de twee bergen die nu nog komen een stuk zwaarder worden. Maar we houden de moed er in.
Op de top van de Brenner is er terug een bevoorradingspost: warme soep, brood, bananen en chocolade: ik stouw me vol. Ik passeer de zone waar ik in 2013 op enkele kilometers tijd twee keer lek reed (de nagel zat de eerste keer nog in de buitenband) en een half uur tijd verloor en besef hierbij dat ik me een stuk beter voel dan toen.
Ik daal op mijn gemak af: dit is een bijtrapafdaling, veel minder steil maar meer tunnels dan op de Kühtai. Na een kleine twintig kilometer alweer aan de voet van de volgende klim: de Jaufenpas (of Passo di Giovo zo u wil want sinds de top van de Brenner bevinden we ons op Italiaans grondgebied).
Ik begin eraan vol goede moed en het loopt ook bijzonder vlot: ik vind direct een ideaal ritme en ga kwiek. De Jaufenpas is een vrij gelijkmatige klim met weinig haarspeldbochten en brengt je in 16km 1100m hoger tot boven de 2000m. Deze ligt me perfect: ik haal renner na renner in denk goedgemutst en tevreden terug aan de extra trainingskilometers eerder dit jaar.
I
n de laatste 3km kom ik in een veel opener landschap en geniet van het uitzicht. Deze steilere slotkilometers beginnen toch wat te wegen en ik ben blij dat ik boven ben in de volgende bevoorradingspost. Er zijn 160km gereden en ik bedenk dat een vierde keer de finish halen nu wel moet lukken.
Deze derde afdaling is veruit de gevaarlijkste: het is al iets beter met vernieuwde stroken asfalt maar er zijn stukken waarbij het wegdek vol putten en barsten zit. Dit jaar is het droog maar ik herinner me een regenvlaag in 2012 in deze afdaling en zeker toen was ik blij beneden te zijn.
De gebalde finale is nu echt volop bezig: de afdaling is 20km maar eens beneden draai je vrijwel direct de volgende en laatste klim op: de Timmelsjoch. Ze houden het mooiste echt wel voor het einde: 30km klimmen waarbij je 1800 hoogtemeters moet overwinnen. Er zitten nog pittiger stukken tussen maar je gaat bijna nooit onder de 10% stijgingspercentage.
In het begin rijd je op een brede weg waardoor het minder steil oogt dan het voelt maar naarmate je hoger komt, wordt het echt een prachtige klim: een slingerende weg tegen de berghelling met fantastische vergezichten. Reeds een tiental km van het einde zie je de top maar die komt maar niet dichterbij.
De kilometers glijden nu tergend traag voorbij en ik begin serieus af te zien. Ik ben al even niet meer van de allerkleinste versnelling af geweest en naar de top toe begint er ook steeds meer wind te komen. Stilistisch is het al lang niet meer om aan te zien en als het op 3km van de top ook begint te regenen en koud te worden, steken mijn grimassen Voeckler naar de kroon.
Het overschrijden van 2500m begint ook zijn tol te eisen en het is aftellen naar de tunnel op een dikke km van de top. Ik weet dat het nu eindelijk afvlakt en hijs me naar boven. Op de top is het nu echt koud maar een lichte euforie steekt op als een regenboog de regen verjaagt.
Toch niet meer de fut om te stoppen en een foto te nemen en rillend begin ik aan de afdaling. De moed om topsnelheden te halen heb ik niet meer en ik ga heel voorzichtig op de natte weg naar beneden; terug naar Sölden.
Na 11u45 op de fiets overschrijd ik samen met mede Gianni Mottigaard Steven afgepeigerd de finish.
Het was prachtig en ik heb ervan genoten maar, ondanks het gedurig proberen te sparen toch weer heel zwaar. Na de finish onmiddellijk het voornemen: dit was de laatste keer.
Maar dan ja, wie voorspelt nu al wat die sterke verhalen op café opleveren en wat we er over zullen denken straks in februari 2018.
Dank voor dit schitterend verhaal, Philip Malfait, lid van de Gianni Mottigaards
Het geeft een schitterend beeld van een deelname aan de Ötztaler Radmarathon. Nuttig voor al onze wielerfanaten, die steeds op zoek zijn naar nieuwe uitdaging. 26 augustus 2018 is het weer zover, de Ötztaler Radmarathon 2018.
Heeft u ook zo een relaas ? Wil u dit graag delen met uw fiets-collega’s ? Bezorg het ons ! info@fietsenindealpen.com.
